سیگنال به نویز

حالا که «شور» انتخاباتی از سر و کله‌مان بالا می‌رود و همه به سبزکاری و سبزبازی و سبزنمایی یا سبزکوبی مشغولند، ما هم بد نیست کمی ساز خودمان را بزنیم…نگاه کنیم به بلایایی که بر سر موسیقی آوردند کاندیداهای محترم؛ استفاده اهالی ستاد تبلیغات میرحسین موسوی - یا هر چیز دیگری که اسمش هست - از «سرود آفتاب‌کاران» برای خیلی‌ها به یک جوک تلخ و گزنده می‌مانست. کمی قبل‌تر، بیژن ترقی بعد از اینکه کاملاً فراموش شده بود، مُرد و همه یادشان افتاد که شعری نوشته بود او برای اولین سرود ملّی ایران (ویکی‌پدیا، ویدئو). سرود دوباره شهرت یافت و ستاد تبلیغات همان کاندیدا - یا هر چیزی دیگری که اسمش هست! - کلیپ دیگری ردیف کرد (پیوند ویدئو روی فیس‌بوک) با این موسیقی. دستِ آخر هم شاهکار…«پاینده باد خاک ایران ما» یک‌هوا شد «زنده‌باد نام تو احمدی‌نژاد»!

حالا اینها فقط مواردی است که به چشم من که فراری‌ام از این تبِ دمِ انتخابات، آمده است…مشتی نمونه خروار. حسن ختام اینکه، مثل همیشه حال می‌کنم که شناسنامه‌ام را مهر بزنند و سیاه کنند و اینها…چه انتخابات شورای روستایاری باشد - که در انتخاباتی شبیه به آن هم رای داده‌ام - و چه انتخابات ریاست جمهوری. این از این. اگر بپرسید کدام کاندیدا، می‌گویم هنوز مطمئن نیستم امّا امیدوارم که کناره‌گیری خاتمی به نفع موسوی باعث عاقبت‌بخیری شود.

دست آخر هم باید بگویم که سبزی‌ای نمی‌بینم در این بساط. هر چقدر هم پرچم‌دوست شوند کاندیداها در این اثنا، حنایشان حداقل پیش من رنگ ندارد؛ دموکرات شدن وقت انتخابات است و عذرشان موجه! قضیه تاریخی آش و کاسه؛ «مقدار کافی نمک و فلفل» است که تغییر کرده است. ولی امید به درآمدن از چاه و افتادن به چاله هم برای خودش امیدی است و امید خوبست.

سبزِ من، هر چقدر پرت و هر چقدر کودکانه، هنوز در مایه‌های زلالیِ آن پیرمرد کور سپیدمویی است که ترانه عروسک‌ها را می‌خواند.

این مطلب در روز چهارشنبه، ۹ بهمن ۱۳۸۷ در ساعت ۲۲:۵۹ و دربارهٔ موضوعات متفرقه نوشته شده است. شما می‌توانید هر نظری پیرامون مطلب را توسط RSS 2.0 دنبال کنید. شما می‌توانید نظر بدهید، یا از وبگاه خود دنبالک ارسال کنید.