شروین: مون عزیز، سپاسگزارم از لطف و مهربانی‌ات. واگویه‌ها و نابک‌ها دو روی سکهٔ زندگی‌اند - و چه کهنه است این استعاره - و واقعاً گریزی نیست از هیچکدام که هر دو «من»اند. تنهایی، ارج و قرب دوستیِ واقعی را بیشتر می‌کند و اندوه، ارزش شادی ناب را. نابک‌ها دقیقاً به این دلیل بوجود آمدند که با خودم فکر کردم حالا که دارم احساسات ناشاد را می‌نویسم، چرا با نوشتن شادی‌های کوچک، وجود آن‌ها را که عزیزند، جشن نگیرم؟ ولی کماکان ممنونم برای آروزهای صمیمانه‌ات.

شروین: بعضی وقت‌ها مستقل از اینکه اهمیتی دارد یا نه، آدمیزاد به فراموش شدن فکر می‌کند، حتّی خیلی کوتاه و گذرا.

شروین: خوب چرا دوباره راهش نمی‌اندازی؟