چرا یوتو [برای من] مهم است؟
وقتی با کسانی که سلیقهٔ موسیقایی خاص (در برابر عام) دارند در مورد گروهها، ترانه‌ها، و آلبوم‌های محبوب به گفتگو می‌نشینیم، معمولاً از اینکه من یوتو را دوست دارم ابراز تعجب می‌کنند. یوتو شاید مشهورترین گروه راک دنیا باشد و شاید موسیقی‌اش عامه‌پسندتر از آن باشد که مورد توجه اشخاص دارای سلیقه‌های خاص قرار گیرد، ولی هر چه که باشد ویژگی‌هایی در بعضی از ترانه‌های یوتو هست که مرا خیلی خیلی جذب می‌کند. یکی از این ویژگی‌ها، شور خوانندهٔ گروه، بونو، در نوشتن متن ترانه‌ها و خواندن آنهاست. متن ترانه‌هایی که او می‌نویسد در بعضی موارد بسیار معنوی‌اند و در بسیار موارد دیگر خیلی انسانی.
بونو - که خودش را از نظر احساس مسوولیت اجتماعی در مورد اوضاع دنیا، آدم بسیار مثبتی می‌دانم، - در خواندن ترانه‌ها چنان شوری به خرج می‌دهد که ایمان او به کلمه‌هایی که نوشته است بر شنونده آشکار می‌شود.
به هر حال کم نبوده زمان‌هایی که از این موسیقی لذت برده‌ام و این لذت را نه فقط از کیفیت موسیقایی کار یوتو، بلکه از شور و ایمانی می‌دانم که در اجرای بونو و دیگر اعضای گروه هست. شاید در آینده در مورد یوتو و آهنگ‌هایش بیشتر نوشتم (این هم رفت در همان فهرست بی‌انتها از چیزهایی که می‌خواهم درباره‌اش بنویسم).
از میان ترانه‌های یوتو این‌ها در نظر من مهم هستند :
- «یگانه» («One»، متن ترانه، مقالهٔ ویکی‌پدیا، نمونه‌ای سی ثانیه‌ای از نسخهٔ استودیویی در قالب پروندهٔ Ogg)؛
- «جایی که خیابان‌ها نامی ندارند» («Where the Streets Have No Name»، متن ترانه)؛
- «برخیز ای مرد مُرده» («Wake Up Dead Man»، متن ترانه، مقالهٔ ویکی‌پدیا)؛
- «بد» («Bad»، متن ترانه، مقالهٔ ویکی‌پدیا).
به هر حال، فهرستی از ترانه‌های یوتو که بیش از بقیه آنها را گوش می‌دهم را هم در یک پروندهٔ پی‌دی‌اف می‌آورم، شاید دوست داشتید گوش کنید.
پی‌نوشت : بعد از اولین نظری که بر این یادداشت نوشته شد، تصمیم گرفتم که عبارت داخل کروشه‌ها را به عنوانِ یادداشت اضافه کنم.
۲ آذر ۱۳۸۵ در ساعت ۷:۴۱
با تمام احترامی که به نظراتت میذارم، شخصا موزیک این گروه رو شدیدا تجاری و بی محتوا می دونم ولی ایکاش اینجا بودی و چند هفته پیش کنسرتشون رو می رفتی! ۳ شب تو سیدنی برنامه داشتند، ۳۰۰ هزار تا بلیط فروخته شد! هنوز هم استرالیا هستند برای شهرهای بعدی.
۲ آذر ۱۳۸۵ در ساعت ۲۲:۵۲
تجاری بودن‌اش که بدیهی است…به هر حال پاپ-راک است، پاگانینی که نیست! در مورد محتوا هم باید موردی صحبت کرد و خط‌کش و سنجه داشت؛ محتوا در موسیقی راک تجاری چه چیزهایی هست و چه‌ها نیست؟ به‌نظر من معنویت خودش یک جور محتواست.
۹ بهمن ۱۳۸۵ در ساعت ۹:۴۴
شري جون ، لينك متن ترانه ها نمياد !
پرابلم لودينگ پيج و اين حرفا !