سیگنال به نویز

همه از «افرا»ی بیضائی گفته‌اند و کمتر کسی پرسیده است از خودش که این همه تلخی از کجا رخنه کرده است به جان اثر او. تلخی در کارهای او کم نبوده و نیست، اما این تلخی از آنهایی‌ست که یقه‌ات را می‌گیرد و رهایت نمی‌کند. دقیقاً یقهٔ توی تماشاگر را می‌گیرد؛ تو، کنار دستی‌ات، پشت سری‌ات، و دیگران. هر روز و همه روز، لابد کسانی مثل تو هستند، که حکایتِ تلخِ افرا واقعیت می‌یابد، و روزها می‌گذرد.

من که آنجا نبوده‌ام، اما می‌گویند در برنامهٔ نمایشنامه‌خوانی «افرا» در خانهٔ هنرمندان، وقتی کار به جایی می‌رسد که اهالی محل افرا را هو می‌کنند، بیضائی شروع می‌کند به گریستن. پس از این که این را شنیدم بارها فکرش را کرده‌ام و واقعاً رهایم نمی‌کند.

سیلی محکم این نمایش را یک مونولوگ پنج کلمه‌ای و بازی درخشان مژده شمسایی بر من فرود آورد؛ وقتی که بالاخره بیگناهی افرا اثبات شده است و او را آزاد کرده‌اند و دارد کوچه‌شان را طی می‌کند تا برسد به خانه. سر و کلهٔ هیچکس از اهالی محل پیدا نیست، همان‌هایی که هو کرده‌اندش. کوچه به نظرش «هی کش می‌آد و به آخر نمی‌رسه» و بعد، دختربچه‌ای از خانه بیرون می‌دود و یک گل رازقی را جلوی افرا می‌گیرد. افرا وحشت می‌کند، به گل خیره می‌شود و یکهو می‌ترکد:

افرا: [خروشان به سینه‌ی خود می‌کوبد] با این گُل-چه کنم؟

این مطلب در روز جمعه، ۱۲ بهمن ۱۳۸۶ در ساعت ۲۳:۰۰ و دربارهٔ موضوعات زندگی، هنر نوشته شده است. شما می‌توانید هر نظری پیرامون مطلب را توسط RSS 2.0 دنبال کنید. شما می‌توانید نظر بدهید، یا از وبگاه خود دنبالک ارسال کنید.