واگویه‌ها (۱۴)

«… همین»؛ همهٔ دنیا را در آن فاصلهٔ بین آغازِ جمله و «همینِ» سرانجامین می‌گنجانی. بین ازل و فرجام کلام، بی‌سلام می‌آیی و وقت رفتن چه غوغایی برپا می‌کنی…



یک نظر دربارهٔ «واگویه‌ها (۱۴)» داده شده است.

  1. sormeh چنین گفته است :

    با درودی به خانه می آیی و / با بدرودی / خانه را ترک می گویی . / ای سازنده / لحظه ی عمر من / به جز فاصله ی میان این درود و بدرود نیست … ( یاد این شعر افتادم )

نظر دهید