سیگنال به نویز

همیشه فکر کرده‌ام به اینکه هنرمندانی که در جوانی مرده‌اند اگر مرگ سراغشان نیامده بود، امروز چگونه بودند؟ چه می‌کردند؟ چگونه آثاری می‌آفریدند؟ مثلاً آیا هندریکس به آرامش می‌رسید؟ یا کرت کوبین بلوز می‌نواخت؟ فردی مرکوری با صدا و خلاقیتش چه می‌کرد؟ جیم موریسون چه می‌کرد؟ یا کشتگان روزی که موسیقی مُرد؟
گاردین یک نوشتهٔ کوتاهی […]

لذت‌های خواندنی اخیر:

Soie: «چه تنهاست…»؛
نادر راد: «مقام اول پست‌مدرنیزم»؛
پی‌اچ‌دی کامیکز: «?How is it going».

پ.ن - حتماً توجه کرده‌اید که به منزل تازه نقل مکان کرده‌ام دیگر؟

ذهنم خالی‌ست؛
هی مُدام می‌خوانمش و سیر نمی‌شوم:

«فکر کنم من امریکا باشم./باز دارم با خودم حرف می‌زنم.»

یادداشت تازه‌ای در وبلاگ دیگرم نوشته‌ام؛
چند تا عکس زمستانی هم روی صفحهٔ فلیکر گذاشته‌ام؛
صبح‌ها و عصرها توی ترافیک شهر «دپچه‌مُد» گوش می‌دهم.

لذت‌های خواندنی اخیر :

ح. شه‌فر : «هایکوعت»
ماهی کوچک : «هذیان‌گویی‌های بعد از یک اعدام»
کلید-فانوس : «آوار رنگ»
الکس راس : «Happy Shostakovich New Year»
آذرستان : «بدون عنوان»

پی‌نوشت : گویا پیوند بالا به وبلاگ آقای راس، اولین پیوند بوده از یک وبلاگ ایرانی و او طعنه و طنزی هم در این پیوندهی یافته است.

این بازی‌ وبلاگی و اعترافات پنج‌تایی جماعت وبلاگ‌نویس، وبلاگستان را فراگرفته. تقریباً بیش از نیمی از آشنایان وبلاگ‌نویس من در بازی آغاز شده از اینجا، شرکت کرده‌اند. فرنی هم مرا دعوت کرده است. کمی در مورد قضیه خواندم و جواب‌های شرکت‌کنندگان را دیدم. این یادداشت که در وبلاگ «Iranian Idiot» نوشته شده است برایم جالب […]