سیگنال به نویز

بیم نابودی می‌رود آن یک مثقال تسلط به زبان مادری را که مایهٔ مباهات پنداشته می‌شد. این جملهٔ پیشین خودش نشانه‌ای است. پیدا کنید غلط‌های انشایی را. مباد که املایی یافت شود که گر چنان باشد، درِ این حُجرهٔ خاک‌آلود گِل باید گرفت.

نویسندهٔ بزرگ علمی-تخیلی، فیلیپ ک. دیک، در مصاحبه‌ای که در سال ۱۹۷۴ با مجلهٔ «کالچر پالپ» انجام داده (این مصاحبه تازگی‌ها در شمارهٔ ۳۶۸ «مجلهٔ فیلم» ترجمه و چاپ شده) در پاسخ به مصاحبه‌کننده که از دلیل علاقهٔ او به نوشتن و ساختن شخصیت‌ها می‌پرسد، گفته است:

«عموماً درست درک نمی‌شود که نویسنده‌ها تنها هستند. نوشتن […]

«بر موجْ زاده شدم،
و باری
این خودْ آغازی بود بر پایان من؛
که پدرانِ موج‌آفرین‌ام،
- چون خدایان دروغینِ اُلمپ –
هرگز تصوّری از سرکوفتن نومیدانهٔ موج،
به تنِ سختِ صخره‌های مرجانی
نداشته‌اند.»
* یادداشت اینکه قطعه‌ای است بس قدیمی از شعری چهارقطعه‌ای که سه قطعهٔ دیگرش را امروز دیگر نمی‌پسندم. حتّی همین قطعه هم بیش از حد شاملویی است و حال […]

نوری تند و سپس سکوت،
خیابان‌ها مضطربند.
رعد، بُهت عابرین را می‌شکند.

در باران ایستاده،
در حیاط بیمارستان،
آنجا که ارواح بال می‌گشایند.