«[…] در هرحال اکنون که کار داشت حاجت به وِر نبود و، جایِ حرف بیهوده، حتی میشد به فکرِ روزهای رفته دورانِ پیش بود که زینل‌پور حرف‌های دیگر داشت. ساکت بود. میدانست سرزنش به درد نخواهد خورد. در زندگی مسائلِ دیگر، عواملِ دیگر قوی‌تراند تا پندها و شماتت‌ها. میدانست آدم حتی به تجربه‌های خصوصیِ خود […]
بنابراین همان‌طور که بعضی از بچه‌ها دفتر خاطرات دارند، من توی اتاق‌خوابم یک پیانو داشتم که همین‌جوری آن را می‌نواختم و سر دیوهایم فریاد می‌کشیدم. فکر می‌کنم اولین باری که در پانزده شانزده سالگی، ترانه‌ای ساختم، همان موقع فهمیدم که راه گریزی پیدا کرده‌ام: از طریق آفریدن چیزی، از طریق اجرای چیزی. از طریق آفرینش […]
آن گاه که به سودای رویایی خوش خُفتی و کابوسی نصیبت شد، گلایه مکن. سودا را کنار بگذار و با واقعیّتی که در ناخودآگاهت پابرجاست روبه‌رو شو. این‌گونه برای کابوس‌های بیداری آماده خواهی بود.
وقتی پانصد روز گذشت، فکر کردن به زیستن برای دیدن روز هزارم و حتّی هزار و یکم افسانه‌ای هم آسان می‌شود. گاهی خاطرات آدم می‌شوند ملاک پاکی و حس می‌کنی که اصیل می‌شود و زلالْ دل و اندیشه‌ات چون شرابی کهنه که از نابی و یگانگی خاطره‌ای کوچک سیراب بوده است. و این روزها، پاکی […]
«شادی در نتیجهٔ جستجوی آگاهانه برای آن حاصل نمی‌شود؛ شادی عموماً محصولِ جانبی فعالیّت‌های دیگر است.»
– آلدوس هاکسلی، مقالهٔ «Distractions I» در کتاب ودانتا دربارهٔ جهان غرب
«سیگنال به نویز» با استفاده از نرمافزار WordPress راه اندازی شده است.
(RSS) مطالب و (RSS) نظرات . 
تمامی متنهای این وبلاگ - بجز مواردی که جداگانه ذکر شود - تحت اجازهنامهٔ کریتیو کامانز از نوع Attribution-NonCommercial-NoDerivs نسخهٔ ۲.۵ منتشر می‌شود.