سیگنال به نویز

[سوزان در خانهٔ خیابان هدجز، ۱۹۸۸، ©  آنی لیبوویتز]

گاه پیش می‌آید که دل برای نابک نوشتن کوک نباشد، امّا چه باک؛ بی‌قراری بهاری که با حضورِ اَمن و خاطرِ دوست بیامیزد و بنشیند در دل دوستان، شادی‌اش مرا هم در می‌یابد…اگر خوش‌شانس باشم. سه‌گانهٔ سرمه را دریابید؛ ۷۸، ۷۷، و ۷۶.

عکس که ربط مستقیم و دمِ دستی‌ای به «سه‌گانه» ندارد، اثر آنی لیبوویتز است؛ سوزان سونتاگ روی کاناپه به خواب رفته است.

در روایات آمده است که ضدِّ حال زدن پای تلفن راه دور در غروب جمعه ثوابش چندصد برابر حالت عادی است! مرده‌شور ببرد تلفن راه دور را!

«شاید این دنیا، دوزخِ سیاره‌ای دیگر باشد.»
- آلدوس هاکسلی

دیر وقت است. دم صبح است در واقع. بی‌بی‌سی خبر می‌دهد که نیروهای نظامی اسرائیل وارد نوار غزه شده‌اند. می‌خوابم. دم ظهر که بیدار می‌شوم، جنگ آغاز شده است. شورای امنیّت بیانیه‌اش را با وتوی امریکا قورت داد و عده‌ای در فرودگاه‌های تهران نشسته‌اند تا دولت امکاناتی فراهم کند که بروند در غزه بجنگند. ما نشسته‌ایم و حرف می‌زنیم و تحلیل می‌کنیم در حالی که می‌دانیم که منطق آن که جنگ می‌خواهد چگونه است…یک راکت می‌اندازی، یک ارتش به همان بهانه سرت خراب می‌شود. جواب سیلی، سیلی می‌شود به توان ده و سال‌هاست که قصه همین است و آنچه برجا مانده و می‌ماند پشته‌ای است از کشتگانی که در میان این معادلات خشن فقط می‌خواستند زندگی کنند. طرف که را باید گرفت در جنگی که سران بی‌فکر کشورها بهش دامن زده‌اند به جز آن که بیگناه کشته می‌شود. تا بوده همین بوده؛ جنگ مقدس پدر همه را درآورده است.

انگار هذیان می‌گویم…بی‌بی‌سی می‌نویسد: «شرایط حاکی از آن است که مناقشه ای خونبار در پیش است».