سیگنال به نویز

«بر موجْ زاده شدم،
و باری
این خودْ آغازی بود بر پایان من؛
که پدرانِ موج‌آفرین‌ام،
- چون خدایان دروغینِ اُلمپ –
هرگز تصوّری از سرکوفتن نومیدانهٔ موج،
به تنِ سختِ صخره‌های مرجانی
نداشته‌اند.»
* یادداشت اینکه قطعه‌ای است بس قدیمی از شعری چهارقطعه‌ای که سه قطعهٔ دیگرش را امروز دیگر نمی‌پسندم. حتّی همین قطعه هم بیش از حد شاملویی است و حال […]

نوری تند و سپس سکوت،
خیابان‌ها مضطربند.
رعد، بُهت عابرین را می‌شکند.

آنگاه که خط آسمان
از پنجره پیدا نبود،
وقت رفتن است.

در باران ایستاده،
در حیاط بیمارستان،
آنجا که ارواح بال می‌گشایند.

در ترافیک می‌اندیشند
آدم‌های‌ زمانهٔ سرعت؛
مانِشِ محض.