سیگنال به نویز

امروز ساعت ۶ بیدار شدم تا به جلسه‌ای که ساعت ۸ داشتم برسم. بر خلاف عادت معمول رادیو را روشن کردم. بخش‌های زیر خلاصه‌ای است از چیزهایی که شنیدم:

• رادیو فرهنگ: برنامه‌ای شبیه به «تقویم تاریخ» امّا در مورد رویدادهای فرهنگی پخش می‌کند: «در این روز در سال […] نویسندهٔ اسپانیایی میشل سروانتس درگذشت […] دن‌کیشوت کتابی بود که او را به شهرت رساند»؛
• رادیو فرهنگ، همان برنامه: «امروز روز جهانی کتاب است. در این روز […] این روز برای اشاعهٔ کتابخوانی بسیار مهم است»؛
• عوض کردن موج رادیو از فرط احساس حماقت؛
• خبر ۶:۴۵، رادیو پیام: خانم گوینده در سه خبر چهار جمله‌ای، ۸ بار تپق زد. البته این یکی از موارد دیگر موجه‌تر است؛ کارشان سخت است و متن خبرها هم گاهی بد و پیچده هستند؛
• رادیو پیام، ساعت ۶:۵۵: «چه خوبه که صبح‌ها ورزش کنیم […] بعضی‌ها هر روز صبح ورزش می‌کنند [… موسیقی علی‌خان صمدف …] بعضی‌های گاهی ورزش می‌کنند [… باز هم موسیقی …] بعضی‌ها فقط چهارشنبه صبح‌ها با ما ورزش می‌کنند […]»

و این بود آخرین تجربهٔ من از رادیو. امیدوارم که همهٔ شما هر روز حداقل یک ساعت به رادیو گوش کنید تا رستگار گردید.

وقتی حواست نیست اینطوری می‌شود؛ یک شب که فردایش امتحان زبان داری و از طرفی بی‌قراری‌ها و عدم قطعیّت‌هایی امانت را بریده‌اند و داری با گشتن در وب وقت می‌کشی، نگاهت می‌افتد به نوار فهرست بایگانی‌های وبلاگت و می‌فهمی که ۲۲ فروردین ۱۳۸۵ راهش انداختی و الان دو سال و ده روز است که جسته و گریخته و بی‌نظم چیزهایی پراکنده نوشته‌ای. بعد می‌روی توی نخ گذشته‌ها…سراغ بایگانی‌های خاک‌گرفتهٔ وبلاگ‌های مرده‌ات می‌روی؛ از ۸۱ تا ۸۲، خاطراتت را در مورد فناوری اطلاعات می‌نوشتی. نهم فروردین ۱۳۸۲وبلاگ انگلیسی‌ای راه‌انداختی برای تمرین بهتر انگلیسی نوشتن که ختم به خیر نشد و مجذوب و مدهوش جذابیّت‌های زبانی غیر مادری به مرض نوشتن شعر به آن زبان دچار شدی.

و حالا نگاه می‌کنی و با خودت فکر می‌کنی که وقتی آدم حواسش نیست و یکپارچگی زمان در ذهنش مخدوش می‌شود با دیدن نشانه‌هایی از گذشته، درد نوستالژیایش عود می‌کند و فکر می‌کند که پیر شده است (که از نظر فیزیکی و فیزیولوژیکی مسلماً شده است).

خودمانیم ها! عجب یادداشت جفنگی شد…

در سال‌های پایانی دههٔ هفتاد میلادی، جنی هولزر به نیویورک رفت و پیشهٔ هنری خود را مبتنی بر کلمات و متن‌های کوتاه ارائه‌شده در فضاهای عمومی، با پروژه‌ای به نام «بدیهیات» (Truisms) آغاز کرد. در این پروژه او جملاتی بدیهی‌نما را با روش‌های متفاوت و در مکان‌های متفاوتی از فضای عمومی، در دید مردم قرار می‌داد.

اولین باری که اسم او را شنیدم در کتابی بود در مورد هنر مفهومی و اولین کاری که از او دیدم اثری بود به اسم «مرا از آنچه می‌خواهم حفظ کن» که یکی از کارهای مشهور هولزر است و از نظر اجرا هم کار مهمی بوده است.

[Photo: AP/Genumu Amarasinghe]

حسِّ بهاری ندارم. نوستالژی است و دلتنگی. امّا آرزویی دارم برای پای سفره هفت‌سین. آرزویم این است که - حتّی در رویا - برگردم به ده سال پیش و به اوی نادیده بگویم که چقدر مشتاقش هستم. بعد، از فراز سال‌های غیاب پرواز کنم و برسم به یک سال و چند ماه قبل و آنجا فقط نگاه کنم و هیچ نگویم تا تصویرش به قدر کفایت یک عُمر بماند پشت مردمک‌ها و رایحه‌اش به اندازه یک زندگی با ذهن آشنا شود. که آنچه روی داد به واقعیّت، شکستن سبوی سکوت بود به سنگِ کلام و گریزِ کیمیای کمیابِ لحظه…

این شعر زیبای پایین انتخاب من نیست. همآوایی با نوایی است که دوستش می‌دارم.

نوشت بهار، قلمش ایستاد
نه سبزی به چشمش می آمد و نه خرمی
نوشت نوروز، نشد
اصلا چه فرقی داشت امروزش با دیروز
نوشت سال نو، غمش گرفت
حال و روز که نو نباشد، سال و ماه چه فرقی می کند

دیوان حافظش را باز کرد

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

بلند شد، خیره ماند … و رفت

بیرون، سپیده‌دمان، تمام مردم یک شهر
آرزوهایشان را بر سر تنگ بلور، قسمت می کردند
…

[حمیدرضا ابک]

امیدوارم آرزوهای شما در وقت چرخش سیب برآورده شود. سال خوبی داشته باشید؛ پر از آرامش، شادی، و پیروزی.